Celebrity Morph by MyHeritage

MyHeritage: Stambomen - Genealogie - Beroemdheden

zondag 18 juli 2010

Ideale bezigheid op een saaie zondagmiddag!

How?
How did you get one of your scars? I had eye surgery when I was one year old.
How did you celebrate your last birthday? In Utrecht with my family, in a restaurant.
How are you feeling at this moment? Kinda bored and annoyed.
How did your night go last night? I surfed on the web for hours.
How did you do in high school? Finished with that! Thank God..
How did you get the shirt you’re wearing? Bought it in Amsterdam a few months ago.
How often do you see your best friend? I don't really have a best friend, but three weeks ago I spent a day at the theater with two of my close friends.
How much money did you spend last month? Quite much, shopped a lot in Sweden.
How old do you want to be when you get married? Late 20's.
How old will you be at your next birthday? 20, and it's freaking old!

Nine what’s:
Your mothers name? Mum
What did you do last weekend? Unpack my bags and catch up with my mail and blogs and everything.
What is the most important part of your life? Family.
What would you rather be doing? You mean right now? Well, I'd rather be on vacation again.
What did you last cry over?: A movie.
What always makes you feel better when you’re upset? Mika.
What’s the most important thing you look for in a significant other? Humour and the ability to care.
What are you worried about? My health.
What did you have for breakfast? Bread with peanutbutter.

Eight you’s:
Have you ever liked someone who had a girlfriend/boyfriend? Probably.
Have you ever had your heartbroken? Not really actually.
Have you ever been out of the country? Lots of times
Have you ever done something outrageously dumb? Of course, everybody does that.
Have you ever been back stabbed by a friend? Oh yes, many times sadly enough.
Have you ever had sex on the beach? No.
Have you ever dated someone younger than you? No.
Have you ever read an entire book in one day? Like all the Harry Potter books, yes.

Seven who’s:
Who was the last person you saw? My sisters boyfriend.
Who was the last person you texted? My sister.
Who was the last person you hungout with? Family.
Who was the last person to call you? My boss (I hope, I'm not hired yet..)
Who did you last hug? Sister.
Who is the last person who texted you? Also sister.
Who was the last person you said “i love you” to? I never say that actually..

Six where’s:
Where does your best friend live? My friends live all around Utrecht.
Where did you last go? The supermarket.
Where did you last hang out? My bed.
Where is your favorite place to be? In a big city, like Amsterdam, Stockholm or Barcelona.
Where did you sleep last night? My bed.

Five do’s/does:
Do you like someone right now? I don't know.
Do you think anyone likes you? Maybe.
Do you ever wish you were someone else? Sometimes.
Do you know the muffin man? Of course!
Does the future scare you? Sometimes.

Four why’s:
Why are you best friends with your best friend(s)? Because they understand me and are fun to be with.
Why did you get a blogspot? To write more.
Why did your parents give you the name you have? I guess they liked it..
Why are you doing this survey? I'm bored.

Three if’s:
If you could have one super power what would it be? Invisibility! Would be awesome. Or superspeed, then you can go on a holiday real fast.
If you could go back in time and change one thing, would you? Definitely..
If you were stranded on a deserted island & could bring 1 thing, what would you bring? Mika

Two would-you-ever’s:
Would you ever get back together with any of your ex’s if they asked you? No.
Would you ever shave your head to save someone you love? Yes.

One last question:
Are you happy with your life right now? I think so.

donderdag 10 juni 2010

woensdag 2 juni 2010

Stand out from the crowd
After all these years you are allowed
To be who you are
To be the only superstar

zaterdag 22 mei 2010

Over vijf maanden word ik twintig, over een maand is mijn eerste jaar theater-film-televisie op de universiteit voorbij en is het zomervakantie, over ongeveer drie maanden begint het tweede jaar. Ik vind het allemaal bizar snel gegaan, en vind het idee van al bijna in het tweede jaar zitten heel vreemd. Hopelijk haal ik mijn propedeuse, waar de kans best wel groot op is, en dan heb ik nog maar twee jaar te gaan, want de studie is maar drie jaar. Waarschijnlijk zal ik nog wel een master of iets dergelijks doen, maar dan is er alweer een hoofdstuk afgesloten. En dat terwijl ik nog geen jaar geleden examens deed en toch best wel moeite had het hele hoofdstuk 'middelbare school' af te sluiten.
Vandaag had ik een lichte studiedip, en daarom moet ik het even van me af schrijven. Het gaat niet zozeer om dit jaar, ik ben met de laatste twee vakken bezig en die gaan wel prima, maar om volgend jaar. Ik heb volgend jaar maar vier vaste vakken, de rest is vrij naar keuze. Ik wil ontzettend graag vakken volgen bij muziekwetenschap, maar meestal zijn die vakken nèt niet wat ik wil, en zou ik liever praktijkvakken willen volgen (op muziektheorie en jazzimprovisatie na, die lijken me wel vet!). Binnen TFTV zelf zijn er binnen de keuzevakken weinig vakken die ik vernieuwend vind, en nu zit ik met heel wat lege maanden waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet doen. Ik wil dolgraag stage lopen, maar de meeste leuke stages beginnen al eind mei, en ik wil vanaf september. De enige mogelijke zijn webredacteuren, en dat vind ik niet interessant genoeg.
Ik krijg steeds meer het idee dat ik alles een beetje geromantiseerd heb. Dat alles wel vanzelf zou gaan, ik een gave stage zou kunnen vinden en een geweldige baan zou vinden bij de televisie. Dit laatste zal nog wel kunnen lukken, maar het gaat gewoon wat minder makkelijk dan gedacht. Nu krijg ik meestal alles wel in mijn zak geschoven, het gaat me vaak makkelijk af, maar het valt toch tegen. Zucht. Ik snap het goed als dit ontzettend saai is om te lezen, maar voor mezelf helpt het wel. Weltrusten alvast.

dinsdag 11 mei 2010

You thought I meant to hurt you
You thought I really cared
That all the things I said so far
Were not at all prepared
But did you know I lied to you?
That none of it was true?
That I made up a fairytale?
Not caring about you?
You're old and lonely
Dumb and stupid
Ignorant and not for me

So please be honest, please be fair

How was I supposed to care?

zaterdag 8 mei 2010

Een Mika concert laat me altijd een paar dingen realiseren.
Ten eerste dat het leven erg leuk is.
Ten tweede dat Mika een geweldige genie is.
En ten derde dat dat een droom is. Om daar, op het podium, voor duizenden fans te mogen staan. Dat mensen je naam roepen, je liedjes meeblèren en speciaal voor jou, en alleen voor jou, daar zijn. Mika krijgt ongelooflijk veel commentaar en haatreacties in de media, maar als hij daar staat, is hij de meest geliefde persoon van de avond. Dat is iets waar ik van droom. Op straat word ik soms raar aangekeken door wat ik draag, mensen hebben kritiek op wat ik doe en kijken raar op over wat ik zeg. Maar als je op zo'n podium staat, zijn er mensen die tegen je op kijken. Die dromen van wat jij doet. Je geeft jezelf bloot, maar niemand die je raar aankijkt. Als je een verkeerde noot speelt, wordt er alleen maar om gelachen.
Tuurlijk, er zullen vast nadelen zijn. Eenzaamheid in de tourbus, lang van huis zijn, je familie moeten missen. Maar God, wat zou ik daar graag staan. Ik zou er alles over overhebben. En dan nog het liefste naast de fantastische M. Penniman.

vrijdag 16 april 2010

Fuck. Shit. Fuck shit kut.

Oké, in de afgelopen 19 jaar heb ik welgeteld één keer in een vliegtuig gezeten, vier jaar geleden. Heen en weer naar Italië binnen een dag. Klein vliegtuigje, een charter, en een rij met oranje dronken schaats-supporters. Ik vond het allemaal best leuk en keek uit naar de volgende keer vliegen.

December, 2009. Studievereniging AKT kondigde aan dat de grote reis van 2010 zou gaan naar: Athene. Ik mailde samen met drie vriendinnen en werd uitgekozen, tot mijn grote vreugd. Athene! Griekenland! Zon, gyros, Zeus! Vier maanden lang heb ik er naar uitgekeken. Hostel bekeken, boekjes gekocht. De leuke voorpretdingen die iedereen doet.
April, 2009. Fucking vulkaan barst los en besluit om Europa te teisteren met een wolk vol stenen en as. En ja hoor, natuurlijk, net twee dagen voordat ik weer in het vliegtuig zou stappen, gaan de vliegvelden dicht vanwege deze wolk. Resulterend in een gecancellede vlucht.
Dus. Geen Athene voor mij dit jaar. Geen slaapkamer met drie vriendinnen in een hostel zo'n 200 meter van de Akropolis.
Dag droom.

vrijdag 26 maart 2010

Ik weet niet genoeg voor een boek, te weinig voor een blog en mijn inspiratie duurt meestal zo'n half uur. Dan is het wel weer voorbij. Mijn al jaren lopende droom is om een boek te schrijven. Een verhaal neer te kunnen zetten waarbij mensen het boek niet weg willen leggen. Een hardcover in handen houden met mijn eigen naam erop, het lijkt me het mooiste dat er is. Mijn Nederlandse docente heeft ooit gezegd dat het er in zat, een boek schrijven. Het zat in mij. Hopelijk zit het er nog steeds, want ik wil niks liever.
Vandaag heb ik de rode draad gevonden. Ik liep naar pianoles, en wist waar het over moet gaan. Voor het eerst sinds jaren heb ik weer hoop, ik ben benieuwd hoe lang dat zal blijven.

zaterdag 13 maart 2010

Een tijdje geleden dat ik geschreven heb, maar ik ben mijn blog niet vergeten hoor. Moet alleen even inspiratie opdoen, die ik nog steeds niet heb, maar ik probeer het wel even. Sinds ik voor de laatste keer geschreven heb is er niet zo erg veel boeiends gebeurd. Twee onvoldoendes teruggekregen, bij de bibliotheek gewerkt (waar het overigens doodsaai is, saaier dan ik had gedacht), wat essays geschreven en naar Ik Hou van Holland geweest, wat ontzettend leuk was (en dus eigenlijk wel boeiend is). Omdat een studiegenootje had verteld dat ze ooit nog eens ontzettend graag naar Ik hou van Holland wou, vroeg ik haar mee toen ik een uitnodiging binnen kreeg (die geheel onverwachts kwam trouwens, er bleek nog een extra opname te zijn en ik stond op de reservelijst, dus mocht opeens komen). Jammer genoeg niet gewonnen, maar wel een chaotische en gezellige avond gehad.
Mijn inspiratie is echt totaal op het nulpunt, dus ik ga maar eens richting bed (à la televisie).

net niet meer donderdag 4 maart 2010

Nooit heb ik echt heel veel vrienden gehad. Op de basisschool hing ik overal een beetje tussenin, en op de middelbare school ging ik van drie beste vriendinnen naar één vriendin waar ik niet zoveel mee had, plus nog een paar vriendinnen die ik niet zo heel vaak sprak, pas weer wat meer na de middelbare school. Ondertussen is die ene vriendin waar ik niet zoveel mee had wel weer een goede vriendin geworden door een half jaar negeren en boos zijn en negeren en nu is het dus weer zo ongeveer goed.

Maar de laatste tijd weet ik opeens hoe het is om vriendinnen te hebben. Veel vriendinnen, waar ik allemaal dagelijks contact mee heb. De universiteit heeft iets magisch, waardoor ik opeens met iedereen begon te praten en sociaal werd. En erg sociaal ben ik nog nooit geweest, dus ik verbaas me er zelf mee. Neem vandaag: ik had les in de bioscoop (nouja, les, we moesten een film kijken) en zat naast een meisje dat ik vaag van gezicht kende. Het eerste wat ze zei was: 'Ik moet je iets opbiechten. Je lijkt heel erg op een meisje dat me vroeger gepest heeft, alleen qua uiterlijk dan hè, dus als ik vreemd naar je kijk, weet je waardoor het komt. Maar het is niet persoonlijk hoor!' De rest van de dag heb ik met haar door Utrecht gezworven, we hebben samen college gevolgd, we hebben gelachen en later doorgepraat op Hyves. Zoiets heb ik nog nooit gehad, maar ik heb er binnen een dag een vriendin bij. En zo gaat het de afgelopen weken de hele tijd.
Het introductiegroepje is de basis van vriendinnen die ik heel vaak zie, daarbovenop heb ik bij werkcollege hele leuke meiden ontmoet waarmee ik vaak wat ga drinken op het Neude tussen colleges door, en daarbovenop nog zulke ontmoetingen. Het is voor mij allemaal nog wat vreemd, maar ik denk dat er wel aan te wennen valt. Opvallend is wel dat het alleen maar meisjes zijn, bij jongens ga ik me heel vreemd gedragen op de één of andere manier. Maar daar zit ook verandering in te komen, dus life is good!

woensdag 3 maart 2010

Ik ben net wezen stemmen, en heb het voor elkaar gekregen om bij de eerste keer stemmen in mijn leven een fout te maken. Je zou denken dat er kan niet zoveel mis kan gaan aan het inkleuren van een rondje, maar ik had per ongeluk bij de verkeerde partij een rondje ingekleurd. Erg slim inderdaad, en mijn vader maakte even duidelijk dat hij in 30 jaar stemmen nog nooit een fout heeft gemaakt. Gelukkig kreeg ik een nieuw stembiljet, waar ik vijf minuten langer naar gestaard heb om te zorgen dat ik niet opnieuw een fout maken, aangezien je maar één nieuw stembiljet krijgt. Maargoed.
Ik ben stikzenuwachtig op het moment. Ik was stikzenuwachtig voor vanmiddag (daar vertel ik later nog over), maar dat is voorbij en bleek erg leuk te zijn, en nu ben ik stikzenuwachtig voor vanavond. Er is namelijk een jongen die ik op internet heb ontmoet, en erg leuk vind. Tenminste, tot zover, ik heb hem namelijk nog nooit in het echt gezien. Maar via sms en mail is hij erg leuk. En nu gaan we vanavond bellen. Wat vanavond precies is qua tijd weet ik niet, maar ik wacht tot hij belt, want zo hoort dat.
Feit: ik haat bellen. Maar ik kan er nu niet onderuit komen, want hij wil voor het afspreken (wat we binnenkort gaan doen, hellup, nog meer zenuwen) eerst gebeld hebben. Waar ik me het meeste zorgen over maak, is waar we het over moeten hebben. Ik bel nooit, al helemaal nooit met jongens, en nu is het dubbelop. Wat moet ik in godsnaam zeggen? Ongemakkelijke stiltes zijn nog vervelender dan het bellen zelf, dus liever geen stiltes, maar ik wil niet overkomen als een doos die de hele dag door praat. Lastig, lastig. Oh kut, hij belt.

nog steeds dinsdag 2 maart 2010

Twee straten van mijn huis vandaan staat een boerderijtje, nog daterend uit de tijd dat de complete wijk waar ik woon platteland was. De boerderij heeft een bespottelijk klein stukje groen over, waar al zo'n anderhalf jaar twee grote schapen staan, door mij liefkozend 'dikkopschapen' genoemd. Deze benaming slaat op de grote wollige hoofden en mini-lijven, die in de winter overigens net zo dik zijn als de hoofden als je de wol er weer aan denkt. Omdat de schapen op de route naar school staan, zwaai ik elke dag naar ze, waarop ze me herkauwend aankijken, alsof ze me herkennen. Maar sinds vier dagen geleden staan er geen schapen meer, er is alleen een stukje afgekauwd groen gras over van waar ooit mijn twee grote vrienden woonden. Bang dat de bewoners de schapen de avond ervoor hadden opgegeten, ging ik naar de 'boer' (hij is een zakenman, maar als je in een boerderij woont, ben je toch een soort van boer) om te vragen waar de schapen gebleven waren. 'Vergiftigd.' Pardon? Voor de zekerheid vraag ik nog even of hij met vergiftigd dood bedoelt. 'Jep, morsdood.' Euh? 'Er stond een giftige plant in de tuin, en daar hebben ze van gegeten. Nu zijn ze dood.' Degene die begrijpt waarom je een giftige plant in een tuin met schapen zet mag nu roepen, maar ik begrijp het niet. Naar wie moet ik nu dagelijks zwaaien? Wie kan ik ooit nog dikkopschaap noemen? In respect voor de schaapjes draag ik dit bericht aan ze op. Rust in vrede schaapjes.

dinsdag 2 maart 2010

Toen ik vanochtend op station Utrecht Centraal liep, moest ik denken aan de idioot die afgelopen week een man in Heerlen doodstak om vervolgens naar Utrecht te vluchten om daar op het station mensen te bedreigen dat hij met een zwaar voorwerp op hun hoofd zou gaan slaan.
Laat dit laatste nou serieus al een lange tijd een angst van mij zijn. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar altijd als ik in een trein, een bus of een openbare ruimte zit, met mijn rug naar de massa toe, ben ik bang dat er iemand op mijn hoofd zal slaan. Niet met een zweterig handje, maar met het echte werk, zoals hakbijlen en hamers. Tot voorkort dacht ik dat het een onzinnige angst was. Tot dit in het nieuws kwam. Nu wil ik niet meer met mijn rug naar mensen toe staan of zitten, wat lastig is als je door een openbare ruimte loopt, omdat er toch altijd mensen om je heen zullen zijn. Buiten dit om heb ik nog twee grote 'angsten' (tussen haakjes omdat het een beetje zielig is het een angst te noemen, het is meer een vreemde manier van doemdenken).

Ten eerste de 'angst' dat ik val en mijn ogen in iets terecht komen. Deze angst heeft twee oorzaken. Ten eerste het lievelingsboek van mijn moeder, Beer Ligthart. Omdat het het lievelingsboek van mijn moeder was, wou ik het lezen. Het verhaal gaat over Beer, een jongen die op het platteland leeft en per ongeluk met zijn ogen op een hark valt en blind wordt. Ik was ongeveer tien toen ik het las, en mijn fantasie liet me toe om te verbeelden hoe dat er ongeveer uit moet hebben gezien, resulterend in onbegrip waarom mijn moeder dat zo'n goed boek vond.
De tweede oorzaak is een film die ik vorige week donderdag op de universiteit heb gezien, 'Un Chien Andalouse', geschreven door Salvador Dalí. Nou kan je met zo'n schrijver niets anders dan ranzigheid verwachten, maar de beginscène overtrof die verwachtingen volop (als je benieuwd bent, kijk dan even naar de filmposter, de rest is er zelf bij te verzinnen). Het heeft te maken met een oog en een klein, bot kappersmesje. Voeg die bij elkaar en je hebt een beeld waarbij de meisjes in de zaal gillen en de jongens keihard lachen (zoals gemerkt afgelopen donderdag).

De tweede 'angst' is om mijn smaakvermogen te verliezen. Dit kan gebeuren door een hete peper (die ik overigens niet lus, dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken) of daar een reeks andere oorzaken, zoals een auto-ongeluk (vraag me niet waarom, stond ooit in een interview). De laatste paar weken waren door een hevige verkoudheid alle mogelijke kanalen in mijn hoofd uitgeschakeld, waardoor ik niks meer proefte. En dat is niet leuk. Pindakaas is geen pindakaas zonder pindakaas te proeven, pindakaas zonder de smaak van pindakaas is eigenlijk best wel vies. Uit eten gaan zonder smaakvermogen is ook geen succes, want de carpaccio had net zo goed vis, of leverworst, of hele vieze kaas kunnen zijn. Maargoed, sinds kort kan ik weer proeven, en laten nou net de paaseitjes weer binnen zijn, dus ik ben blij.

nog steeds maandag 1 maart 2010

Ik heb er lang over nagedacht of ik in het Engels of Nederlands wou schrijven. De enige reden daarvoor is dat blogger voornamelijk in het Engels is, en Nederlands voor Engelsen niet echt begrijpelijk is. Maar heb toch maar besloten in het Nederlands te schrijven. Mijn woordenschat (ik zou dit woord bijvoorbeeld al niet eens in het Engels weten) is dan gewoon groter, en mijn einddoel is makkelijker te bereiken in Nederlands.
Waarom dan toch een Engelse titel? Nouja, zeg nou zelf, ik-ben-een-dagdroom-gelover klinkt niet echt denderend, toch?

maandag 1 maart 2010

Ik heb besloten te gaan schrijven. Ik weet dat het onbeleefd is om met 'ik' te beginnen, maar dan weten jullie dat mijn verhalen in de ik-vorm geschreven zullen worden. Gewoon, ter verduidelijking.
Schrijven doe ik al heel lang, maar zeven minuten geleden lag ik in bad, en dacht ik: ik ga schrijven. Dagelijks, over wat ik meemaak en wat ik denk. Klinkt niet zo origineel, maar in tegenstelling tot andere bloggers, heb ik een einddoel. Je zult er later nog wel achterkomen wat voor één.

Dingen die me vandaag zijn opgevallen:
- vanuit de verte lijken de aders in mijn voet een blauw hartje te vormen.
- als je badzout gebruikt, moet je er ontzettend veel ingooien. Doe je er weinig in (wat als Nederland niet zo gek is), dan ruikt het bad wel naar bubblegum, maar is er geen schuim te bekennen.
- eigenlijk haat ik in bad gaan heel erg, ook al doe ik het bijna elke dag. (Het zit zo: in bad wil ik altijd gloeiend heet water, maar het nadeel daaraan is dat je het zo snel merkt als het koud wordt. Van koud water krijg ik het zelf ook koud, maar als ik eraan denk hoe koud het zal zijn als ik het bad uitga, blijf ik liever liggen, met als resultaat dat ik het zo koud krijg, dat ik er net zo goed wel uit had kunnen gaan. Zo blijft er een vicieuze cirkel waarin ik het sowieso koud zal hebben.)
- ik krijg kippenvel als mijn telefoon afgaat (zal wel te maken hebben met mijn lichte zelf-aangepraatte telefoonangst).

Buiten piano spelen en plagiaat plegend schilderen om heb ik vandaag weinig gedaan. Nadat ik gisteravond besloten had niet naar college te gaan vanwege het rotweer, kon de zon me deze ochtend niet overtuigen, dus ben ik thuis gebleven. Het idee om naar Amsterdam te gaan heeft nog even door mijn hoofd gespookt, maar Ned's Survivalgids (lievelingsprogramma nummer 1) zorgde ervoor dat ik in bed bleef liggen (hulde aan de televisie naast het bed).

Zo ga ik dus schrijven. Hopelijk elke dag, anders toch wel minstens twee keer per week. Leuk voor later, kuch cliché kuch.