zaterdag 22 mei 2010

Over vijf maanden word ik twintig, over een maand is mijn eerste jaar theater-film-televisie op de universiteit voorbij en is het zomervakantie, over ongeveer drie maanden begint het tweede jaar. Ik vind het allemaal bizar snel gegaan, en vind het idee van al bijna in het tweede jaar zitten heel vreemd. Hopelijk haal ik mijn propedeuse, waar de kans best wel groot op is, en dan heb ik nog maar twee jaar te gaan, want de studie is maar drie jaar. Waarschijnlijk zal ik nog wel een master of iets dergelijks doen, maar dan is er alweer een hoofdstuk afgesloten. En dat terwijl ik nog geen jaar geleden examens deed en toch best wel moeite had het hele hoofdstuk 'middelbare school' af te sluiten.
Vandaag had ik een lichte studiedip, en daarom moet ik het even van me af schrijven. Het gaat niet zozeer om dit jaar, ik ben met de laatste twee vakken bezig en die gaan wel prima, maar om volgend jaar. Ik heb volgend jaar maar vier vaste vakken, de rest is vrij naar keuze. Ik wil ontzettend graag vakken volgen bij muziekwetenschap, maar meestal zijn die vakken nèt niet wat ik wil, en zou ik liever praktijkvakken willen volgen (op muziektheorie en jazzimprovisatie na, die lijken me wel vet!). Binnen TFTV zelf zijn er binnen de keuzevakken weinig vakken die ik vernieuwend vind, en nu zit ik met heel wat lege maanden waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet doen. Ik wil dolgraag stage lopen, maar de meeste leuke stages beginnen al eind mei, en ik wil vanaf september. De enige mogelijke zijn webredacteuren, en dat vind ik niet interessant genoeg.
Ik krijg steeds meer het idee dat ik alles een beetje geromantiseerd heb. Dat alles wel vanzelf zou gaan, ik een gave stage zou kunnen vinden en een geweldige baan zou vinden bij de televisie. Dit laatste zal nog wel kunnen lukken, maar het gaat gewoon wat minder makkelijk dan gedacht. Nu krijg ik meestal alles wel in mijn zak geschoven, het gaat me vaak makkelijk af, maar het valt toch tegen. Zucht. Ik snap het goed als dit ontzettend saai is om te lezen, maar voor mezelf helpt het wel. Weltrusten alvast.

dinsdag 11 mei 2010

You thought I meant to hurt you
You thought I really cared
That all the things I said so far
Were not at all prepared
But did you know I lied to you?
That none of it was true?
That I made up a fairytale?
Not caring about you?
You're old and lonely
Dumb and stupid
Ignorant and not for me

So please be honest, please be fair

How was I supposed to care?

zaterdag 8 mei 2010

Een Mika concert laat me altijd een paar dingen realiseren.
Ten eerste dat het leven erg leuk is.
Ten tweede dat Mika een geweldige genie is.
En ten derde dat dat een droom is. Om daar, op het podium, voor duizenden fans te mogen staan. Dat mensen je naam roepen, je liedjes meeblèren en speciaal voor jou, en alleen voor jou, daar zijn. Mika krijgt ongelooflijk veel commentaar en haatreacties in de media, maar als hij daar staat, is hij de meest geliefde persoon van de avond. Dat is iets waar ik van droom. Op straat word ik soms raar aangekeken door wat ik draag, mensen hebben kritiek op wat ik doe en kijken raar op over wat ik zeg. Maar als je op zo'n podium staat, zijn er mensen die tegen je op kijken. Die dromen van wat jij doet. Je geeft jezelf bloot, maar niemand die je raar aankijkt. Als je een verkeerde noot speelt, wordt er alleen maar om gelachen.
Tuurlijk, er zullen vast nadelen zijn. Eenzaamheid in de tourbus, lang van huis zijn, je familie moeten missen. Maar God, wat zou ik daar graag staan. Ik zou er alles over overhebben. En dan nog het liefste naast de fantastische M. Penniman.