zaterdag 8 mei 2010

Een Mika concert laat me altijd een paar dingen realiseren.
Ten eerste dat het leven erg leuk is.
Ten tweede dat Mika een geweldige genie is.
En ten derde dat dat een droom is. Om daar, op het podium, voor duizenden fans te mogen staan. Dat mensen je naam roepen, je liedjes meeblèren en speciaal voor jou, en alleen voor jou, daar zijn. Mika krijgt ongelooflijk veel commentaar en haatreacties in de media, maar als hij daar staat, is hij de meest geliefde persoon van de avond. Dat is iets waar ik van droom. Op straat word ik soms raar aangekeken door wat ik draag, mensen hebben kritiek op wat ik doe en kijken raar op over wat ik zeg. Maar als je op zo'n podium staat, zijn er mensen die tegen je op kijken. Die dromen van wat jij doet. Je geeft jezelf bloot, maar niemand die je raar aankijkt. Als je een verkeerde noot speelt, wordt er alleen maar om gelachen.
Tuurlijk, er zullen vast nadelen zijn. Eenzaamheid in de tourbus, lang van huis zijn, je familie moeten missen. Maar God, wat zou ik daar graag staan. Ik zou er alles over overhebben. En dan nog het liefste naast de fantastische M. Penniman.