woensdag 3 maart 2010

Ik ben net wezen stemmen, en heb het voor elkaar gekregen om bij de eerste keer stemmen in mijn leven een fout te maken. Je zou denken dat er kan niet zoveel mis kan gaan aan het inkleuren van een rondje, maar ik had per ongeluk bij de verkeerde partij een rondje ingekleurd. Erg slim inderdaad, en mijn vader maakte even duidelijk dat hij in 30 jaar stemmen nog nooit een fout heeft gemaakt. Gelukkig kreeg ik een nieuw stembiljet, waar ik vijf minuten langer naar gestaard heb om te zorgen dat ik niet opnieuw een fout maken, aangezien je maar één nieuw stembiljet krijgt. Maargoed.
Ik ben stikzenuwachtig op het moment. Ik was stikzenuwachtig voor vanmiddag (daar vertel ik later nog over), maar dat is voorbij en bleek erg leuk te zijn, en nu ben ik stikzenuwachtig voor vanavond. Er is namelijk een jongen die ik op internet heb ontmoet, en erg leuk vind. Tenminste, tot zover, ik heb hem namelijk nog nooit in het echt gezien. Maar via sms en mail is hij erg leuk. En nu gaan we vanavond bellen. Wat vanavond precies is qua tijd weet ik niet, maar ik wacht tot hij belt, want zo hoort dat.
Feit: ik haat bellen. Maar ik kan er nu niet onderuit komen, want hij wil voor het afspreken (wat we binnenkort gaan doen, hellup, nog meer zenuwen) eerst gebeld hebben. Waar ik me het meeste zorgen over maak, is waar we het over moeten hebben. Ik bel nooit, al helemaal nooit met jongens, en nu is het dubbelop. Wat moet ik in godsnaam zeggen? Ongemakkelijke stiltes zijn nog vervelender dan het bellen zelf, dus liever geen stiltes, maar ik wil niet overkomen als een doos die de hele dag door praat. Lastig, lastig. Oh kut, hij belt.