zaterdag 22 mei 2010

Over vijf maanden word ik twintig, over een maand is mijn eerste jaar theater-film-televisie op de universiteit voorbij en is het zomervakantie, over ongeveer drie maanden begint het tweede jaar. Ik vind het allemaal bizar snel gegaan, en vind het idee van al bijna in het tweede jaar zitten heel vreemd. Hopelijk haal ik mijn propedeuse, waar de kans best wel groot op is, en dan heb ik nog maar twee jaar te gaan, want de studie is maar drie jaar. Waarschijnlijk zal ik nog wel een master of iets dergelijks doen, maar dan is er alweer een hoofdstuk afgesloten. En dat terwijl ik nog geen jaar geleden examens deed en toch best wel moeite had het hele hoofdstuk 'middelbare school' af te sluiten.
Vandaag had ik een lichte studiedip, en daarom moet ik het even van me af schrijven. Het gaat niet zozeer om dit jaar, ik ben met de laatste twee vakken bezig en die gaan wel prima, maar om volgend jaar. Ik heb volgend jaar maar vier vaste vakken, de rest is vrij naar keuze. Ik wil ontzettend graag vakken volgen bij muziekwetenschap, maar meestal zijn die vakken nèt niet wat ik wil, en zou ik liever praktijkvakken willen volgen (op muziektheorie en jazzimprovisatie na, die lijken me wel vet!). Binnen TFTV zelf zijn er binnen de keuzevakken weinig vakken die ik vernieuwend vind, en nu zit ik met heel wat lege maanden waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet doen. Ik wil dolgraag stage lopen, maar de meeste leuke stages beginnen al eind mei, en ik wil vanaf september. De enige mogelijke zijn webredacteuren, en dat vind ik niet interessant genoeg.
Ik krijg steeds meer het idee dat ik alles een beetje geromantiseerd heb. Dat alles wel vanzelf zou gaan, ik een gave stage zou kunnen vinden en een geweldige baan zou vinden bij de televisie. Dit laatste zal nog wel kunnen lukken, maar het gaat gewoon wat minder makkelijk dan gedacht. Nu krijg ik meestal alles wel in mijn zak geschoven, het gaat me vaak makkelijk af, maar het valt toch tegen. Zucht. Ik snap het goed als dit ontzettend saai is om te lezen, maar voor mezelf helpt het wel. Weltrusten alvast.

dinsdag 11 mei 2010

You thought I meant to hurt you
You thought I really cared
That all the things I said so far
Were not at all prepared
But did you know I lied to you?
That none of it was true?
That I made up a fairytale?
Not caring about you?
You're old and lonely
Dumb and stupid
Ignorant and not for me

So please be honest, please be fair

How was I supposed to care?

zaterdag 8 mei 2010

Een Mika concert laat me altijd een paar dingen realiseren.
Ten eerste dat het leven erg leuk is.
Ten tweede dat Mika een geweldige genie is.
En ten derde dat dat een droom is. Om daar, op het podium, voor duizenden fans te mogen staan. Dat mensen je naam roepen, je liedjes meeblèren en speciaal voor jou, en alleen voor jou, daar zijn. Mika krijgt ongelooflijk veel commentaar en haatreacties in de media, maar als hij daar staat, is hij de meest geliefde persoon van de avond. Dat is iets waar ik van droom. Op straat word ik soms raar aangekeken door wat ik draag, mensen hebben kritiek op wat ik doe en kijken raar op over wat ik zeg. Maar als je op zo'n podium staat, zijn er mensen die tegen je op kijken. Die dromen van wat jij doet. Je geeft jezelf bloot, maar niemand die je raar aankijkt. Als je een verkeerde noot speelt, wordt er alleen maar om gelachen.
Tuurlijk, er zullen vast nadelen zijn. Eenzaamheid in de tourbus, lang van huis zijn, je familie moeten missen. Maar God, wat zou ik daar graag staan. Ik zou er alles over overhebben. En dan nog het liefste naast de fantastische M. Penniman.

vrijdag 16 april 2010

Fuck. Shit. Fuck shit kut.

Oké, in de afgelopen 19 jaar heb ik welgeteld één keer in een vliegtuig gezeten, vier jaar geleden. Heen en weer naar Italië binnen een dag. Klein vliegtuigje, een charter, en een rij met oranje dronken schaats-supporters. Ik vond het allemaal best leuk en keek uit naar de volgende keer vliegen.

December, 2009. Studievereniging AKT kondigde aan dat de grote reis van 2010 zou gaan naar: Athene. Ik mailde samen met drie vriendinnen en werd uitgekozen, tot mijn grote vreugd. Athene! Griekenland! Zon, gyros, Zeus! Vier maanden lang heb ik er naar uitgekeken. Hostel bekeken, boekjes gekocht. De leuke voorpretdingen die iedereen doet.
April, 2009. Fucking vulkaan barst los en besluit om Europa te teisteren met een wolk vol stenen en as. En ja hoor, natuurlijk, net twee dagen voordat ik weer in het vliegtuig zou stappen, gaan de vliegvelden dicht vanwege deze wolk. Resulterend in een gecancellede vlucht.
Dus. Geen Athene voor mij dit jaar. Geen slaapkamer met drie vriendinnen in een hostel zo'n 200 meter van de Akropolis.
Dag droom.

vrijdag 26 maart 2010

Ik weet niet genoeg voor een boek, te weinig voor een blog en mijn inspiratie duurt meestal zo'n half uur. Dan is het wel weer voorbij. Mijn al jaren lopende droom is om een boek te schrijven. Een verhaal neer te kunnen zetten waarbij mensen het boek niet weg willen leggen. Een hardcover in handen houden met mijn eigen naam erop, het lijkt me het mooiste dat er is. Mijn Nederlandse docente heeft ooit gezegd dat het er in zat, een boek schrijven. Het zat in mij. Hopelijk zit het er nog steeds, want ik wil niks liever.
Vandaag heb ik de rode draad gevonden. Ik liep naar pianoles, en wist waar het over moet gaan. Voor het eerst sinds jaren heb ik weer hoop, ik ben benieuwd hoe lang dat zal blijven.

zaterdag 13 maart 2010

Een tijdje geleden dat ik geschreven heb, maar ik ben mijn blog niet vergeten hoor. Moet alleen even inspiratie opdoen, die ik nog steeds niet heb, maar ik probeer het wel even. Sinds ik voor de laatste keer geschreven heb is er niet zo erg veel boeiends gebeurd. Twee onvoldoendes teruggekregen, bij de bibliotheek gewerkt (waar het overigens doodsaai is, saaier dan ik had gedacht), wat essays geschreven en naar Ik Hou van Holland geweest, wat ontzettend leuk was (en dus eigenlijk wel boeiend is). Omdat een studiegenootje had verteld dat ze ooit nog eens ontzettend graag naar Ik hou van Holland wou, vroeg ik haar mee toen ik een uitnodiging binnen kreeg (die geheel onverwachts kwam trouwens, er bleek nog een extra opname te zijn en ik stond op de reservelijst, dus mocht opeens komen). Jammer genoeg niet gewonnen, maar wel een chaotische en gezellige avond gehad.
Mijn inspiratie is echt totaal op het nulpunt, dus ik ga maar eens richting bed (à la televisie).

net niet meer donderdag 4 maart 2010

Nooit heb ik echt heel veel vrienden gehad. Op de basisschool hing ik overal een beetje tussenin, en op de middelbare school ging ik van drie beste vriendinnen naar één vriendin waar ik niet zoveel mee had, plus nog een paar vriendinnen die ik niet zo heel vaak sprak, pas weer wat meer na de middelbare school. Ondertussen is die ene vriendin waar ik niet zoveel mee had wel weer een goede vriendin geworden door een half jaar negeren en boos zijn en negeren en nu is het dus weer zo ongeveer goed.

Maar de laatste tijd weet ik opeens hoe het is om vriendinnen te hebben. Veel vriendinnen, waar ik allemaal dagelijks contact mee heb. De universiteit heeft iets magisch, waardoor ik opeens met iedereen begon te praten en sociaal werd. En erg sociaal ben ik nog nooit geweest, dus ik verbaas me er zelf mee. Neem vandaag: ik had les in de bioscoop (nouja, les, we moesten een film kijken) en zat naast een meisje dat ik vaag van gezicht kende. Het eerste wat ze zei was: 'Ik moet je iets opbiechten. Je lijkt heel erg op een meisje dat me vroeger gepest heeft, alleen qua uiterlijk dan hè, dus als ik vreemd naar je kijk, weet je waardoor het komt. Maar het is niet persoonlijk hoor!' De rest van de dag heb ik met haar door Utrecht gezworven, we hebben samen college gevolgd, we hebben gelachen en later doorgepraat op Hyves. Zoiets heb ik nog nooit gehad, maar ik heb er binnen een dag een vriendin bij. En zo gaat het de afgelopen weken de hele tijd.
Het introductiegroepje is de basis van vriendinnen die ik heel vaak zie, daarbovenop heb ik bij werkcollege hele leuke meiden ontmoet waarmee ik vaak wat ga drinken op het Neude tussen colleges door, en daarbovenop nog zulke ontmoetingen. Het is voor mij allemaal nog wat vreemd, maar ik denk dat er wel aan te wennen valt. Opvallend is wel dat het alleen maar meisjes zijn, bij jongens ga ik me heel vreemd gedragen op de één of andere manier. Maar daar zit ook verandering in te komen, dus life is good!